ഓർമ്മ
മുന്നിൽ വന്ന് മുറിവിൽ മരുന്ന്
പുരട്ടിയവനേ.....
നീയാണെന്റെ ശത്രുവും മിത്രവും....
പാതിവെന്ത എന്നെ നീ ഇനിയും
എടുത്തെറിയുന്നത് എങ്ങോട്ടാണ് :::
വേനൽ കഠിനമാകുന്നു: ഒരുപക്ഷേ
നീ
നൽകിയ വിരഹത്തോളം.....
നിൻ്റെ പ്രണയച്ചൂടിൽ ആണ് ഞാന്
വിരിഞ്ഞത് ...'
ചിറകുകൾ കുരുത്തത്...
ഇപ്പോൾ പ്രണയത്തിൻ്റെ
മൂടുപടങ്ങൾ പോലും നിനക്ക് നഷ്ടമായിരിക്കുന്നു
തുടങ്ങുന്നതിനു മുമ്പേ അവസാനിച്ച
കവിത പോലെ
ഇവിടെ ഞാൻ അനാഥമാകുന്നു......
നമ്മൾ വെറും സമാന്തര രേഖകൾ
ആണെന് തിരിച്ചറിയാൻ
എത്ര കാലം കൂടി വേണം നിനക്ക്
അതിനിനിയും
നിറം പിടിപ്പിച്ച നുണകളായ്
എത്ര കാലം ഞാൻ ഇനിയും
നിനക്ക് മുന്നിൽ കത്തി തീരണം
ഉൾ വേവലുകളുടെ ഓരോ
നിമിഷവും
തിരിച്ചറിവിൻ്റെ പല്ലിവാൽ
ഞാൻ സ്വയം മുറിച്ചെറിയുന്നു
ഇനിയും നീ അറിയുന്നില്ലേ
അവസാനത്തെ വെളിച്ചവും കെട്ടുപോവുകയാണ്
മുറിഞ്ഞു വീണ വാലിൽ
നിന്നും രക്തം ഇറ്റിറ്റു വീഴുന്നു
പറയാൻ, യാത്രമൊഴി
ഞാൻ സൂക്ഷിച്ച് വെച്ചിട്ടില്ല
ഓർക്കാൻ,
നരച്ച ജീവിതത്തിൽ
നിന്ന് ഒരേടുപോലും........